De trekking

Namaste, vrienden,

De trekking was een groot avontuur. Met een gammel busje over een nauwelijks begaanbaar geitenpad naar Dhunsche. Daar een overnachting in een hotel.
Het eerste deel van de trekking was klimmen, door bossen met bamboe en rododendrons.
De eerste overnachting was in Sing Gomba op 3330 meter. Iedereen was nog behoorlijk aanspreekbaar. Alleen Patrick had volop blaren en wilde zich niet wagen aan de lokale gerechten, met als resultaat een lege maag. En met gevolg een ram van de honger. In de lodge op Sing Gomba konden we ons comfortabel wassen met een emmer warm water, daarna lekker bakkie black tea, warm eten, potje Yahtzee en vroeg slapen

De derde dag ( 8 januari ) ging van Sing Gomba naar Gosainkund op een hoogte van 4380 meter. Onder leiding van onze gids Ganesh liepen we door een alpine landschap met sneeuw en imposante rotspartijen, dit met een heerlijk zonnetje en een prettige 20 graden. Onze Jeroentje sleepte een gammele Patrick en een Koreaanse passant naar de eindbestemming, een lodge voor de pas. ’s Avonds rondom de allesbrander, bakkie black tea of koffie en vroeg slapen. De nacht was extreem koud, dus dicht tegen elkaar aan slapen.

De vierde dag ( 9 januari ) van Gosainkund over de pas naar Phedi. Marcel en Marianne hadden last van hoogteziekte , wat zich uitte in hoofdpijn en misselijkheid. Marcel hield de volgende ochtend dan ook zijn eten niet in, en is als eerste met Ganesh en Jeroen over de pas ( 4602 meter ) gegaan, gevolgd door de rest. De overgang van de pas was imposant te noemen : de zon kwam op, volop sneeuw en bevroren meren. In de afdaling kwam Marianne in de problemen, te weinig gegeten. Dit zelfde gold ook nog steeds voor Patrick. Op halve kracht de lodge gehaald. Echter een probleem, er was geen kok aanwezig. Ivar is aardappelschijfjes gaan bakken ( 7 borden ). Daarna Yahtzee, en wederom vroeg naar bed.

De vijfde dag ( 10 januari ) van Phedi naar Thadepati. Bij het afrekenen in de lodge bleek de beheerder een sluwe vos, hij rekende veel te veel. Echter alleen de gemaakte kosten betaalt. Het eerste gedeelte was een pittige afdaling, gevolgd door een behoorlijke klim door de sneeuw. De temperatuur was wederom prima, een kleine 22 graden. Onderweg raakte Marcel in de problemen : een dicht oog, een fikse oogontsteking ( bij aankomst in Nepal was zijn fles lenzenvloeistof lek, en gebruikte hij die van Janny. Die heeft echter zachte contactlenzen, en Marcel harde ). De tocht zelf was prachtig maar zwaar, en eindigde in een lodge op een bergtop in de sneeuw. Deze lodge was de mooiste tot nu toe, en we schaarde ons om de “kachel”. De hoeveelheid eten was enorm en de smaak was goed. Deze avond geen Yahtzee maar slap ouwehoeren rond de kachel met Ganesh onze gids. Hij heeft voor iedereen een naam : Marcel – papa, Janny – mama, Marlies – diddy, Marianne – blabla, Patrick – big ( of zoiets ), Ivar – Ivar en tenslotte Jeroen – Flappy. Hierna vroeg onze kouwe mandje opgezocht.

De zesde dag ( 11 januari ) van Thadepati naar Kutumsung begon wederom met veel zon. Dik aangekleed op pad, maar al snel ging de nodige kleding uit. Marcel en Ivar liepen zelfs in de korte broek, en dat in Januari. Het was een prachtige wandeling door een divers landschap : rotsen, veel sneeuw, bamboebossen en bossen met rododendrons ( wat moet het een mooi gezicht zijn als alles in bloei staat ). Tussen de middag lekker lunchen in de lodge, waarvan je er diverse tegenkomt. De lunch bestaat dan voornamelijk uit : gebakken eitjes, gebakken rijst en soep. Patrick begon nu ook een beetje meer waardering voor de plaatselijke keuken te krijgen. Ons avondadres was een lodge met een warme douche, warm voor de eerste vier. Daarna in een donker hol een lekker biertje en een warme hap. Hierna werd het Yahtzee weer te voorschijn gehaald, zeer naar de zin van de kinderen des huizes ( zij hadden waarschijnlijk noch nooit een dobbelsteen gezien ). De jongste gooide de hoogste score, en werd beloond met een mondharmonica van de Action, waarvan we er diverse hebben uitgedeeld.

De zevende dag (12 januari ) van Kutumsung naar Chisapani, tenminste dat was de bedoeling. De tocht was mooi, maar de afdalingen lang, stoffig ( we zien er ondertussen als zombies uit, vuil, vet haar, stinken en vrij aardig verbrand ) en steil. Onderweg noch grote stapels stenen tegengekomen, de bewoners van deze streek begraven op deze manier hun doden. In de heldere blauwe lucht, 20 graden, de Mount Everest gezien. In een typisch Nepalees dorp de middaghap gedaan, heerlijk !! Hierna een prachtige afdaling tussen de akkers en rijstvelden. Op weg naar ons avondadres, echter !!! Het liep tegen vieren en we moesten nog drie uur lopen, wat betekent : aankomen in het donker. We besloten te overnachten in een nabijgelegen dorp. Het bleek moeilijk, zoniet onmogelijk een slaapplaats te vinden. Echter een local stelde zijn gesloten hotel ter beschikking. Het hotel stond reeds 8 maanden leeg, was vuil en de aanwezige bedden waren beslapen door muizen. Geen nood een nabijgelegen lodge had nog dekens en wilde het eten wel regelen. De “bedden”opgemaakt. De matras was niet dikker dan de zaterdagkrant. Hierna een groot kampvuur gemaakt, en toch lekker gegeten. Met tegenzin gaan slapen.

De achtste dag ( 13 januari ) vroeg opstaan, tegen verwachting had een ieder goed geslapen. We moesten anderhalf uur lopen om de bus te halen in een nabijgelegen dorp. De wandeling was mooi; de zon kwam prachtig op en we wandelden door de velden naar beneden. De bus tijdig gehaald en verzekerd van een “zit”plaats. De bus stroomde gestaag vol : de zakken aardappelen en jerrycans kerosine werden aan boord gesleept. Uit de speakers galmde de laatste Nepalese dijenkletser, en dit wel vier keer achter elkaar. De bus zat mudvol en de rest moest op het dak, zelfs geiten gingen naar boven. Met een Nepalees op mijn knie, luisterend naar de zoveelste hit van de plaatselijke bakker duurde de rit bijna vier uur. Dit langs afgronden en over wegen waarvan je geen voorstelling kan maken. Je moet begrijpen dat het mannelijk deel van Nepal bestaat uit “zitters”, je ziet ze de gehele dag op hun hurken zitten te staren. Een weg aanpakken, ben je mal !!! Gebroken aangekomen in een smutzig Kathmandu eerst lekker een patatje wezen eten, het hotel weer opgezocht, wezen douchen en lekker met Ganesh een pizza wezen eten in “Fire and Ice”. De avond afgesloten met een borrel bij Ronald in Sam’s bar onder de klanken van Jim Morrison’s Doors. Hierna lekker pitten in ons schone bed.
Kortom het was een geweldige ervaring. Een tocht door een zeer divers landschap.

Een vriendelijke groet van ons allen uit een druk Kathmandu